23 (maj'01)

"23" to spektakl, który został zagrany tylko jednokrotnie, w dniu premiery. Przygotowywaliśmy się do niego przez kilka miesięcy i były to trudne przygotowania, bo realizacyjnie ten obraz przypominał inny przełomowy moment w historii teatru, mianowicie spektakl Paryż z roku 1995. Podobnie daleko pozwoliliśmy sobie wówczas jak i teraz na wejście w technikę improwizacji dla uzyskania dużej wiarygodności i siły wyrazu. Kiedy wreszcie Karolina Górska i Michał Krzysztoszek wyszli na scenę, okazało się, że konstrukcja zadziałała nad wyraz poprawnie. Aktorzy po przełamaniu pierwszych barier wpadli w otchłań spektaklu głęboko i prawdziwie. Na tyle głęboko, że Michal po premierze odmówił dalszego grania w 23 i teatrze w ogóle. W ten sposób spektakl zmarł śmiercią naturalną. Jednak jego żywot, choć krótki, był bardzo znaczący.



reżyseria - Dariusz Bilski
muzyka - Medeski, Martin & Wood; LPRW; itp
choreografia - Karolina Górska
scenografia - Agnieszka Dąbrowska
plakat - Dariusz Bilski
aktorzy - Karolina Górska, Michał Krzysztoszek.
czas trwania: 50 minut

CIENIE (kwiecień'00)

"Cienie" powstały w okresie pewnego zawieszenia. Teatr opuściła większość starego zespołu, który tak intensywnie i udanie pracował nad trzema poprzednimi spektaklami. Grupa świeżych osób nie chciała powielać ich stylu, stąd rodzaj artystycznego kompromisu, czyli próba znalezienia drogi pośredniej pomiędzy konstrukcją "Poety" czy "Pielgrzyma" a potrzebą wyznaczenia zespołowi nowego kierunku. Na kanwie prostych tekstów powstawał więc czysty od strony formy spektakl o miłości.

PIELGRZYM (marzec'98)

"Pielgrzym" to spektakl, który zamknął trzyletni okres naszej działalności. Po rozpadnięciu się w '94 "Formacji Maska" i błyskawicznym zainicjowaniu działalności Teatru Imienia Róży Van Der Blaast siłą rozpędu podążyliśmy drogą wyznaczoną przez tamtą grupę. Dopiero "Paryż" pozwolił nam wyrwać się z tego schematu i uzmysłowił konieczność znalezienia nowej formuły. "Paryż", mimo swej kontrowersyjności, stał się śmiałym krokiem ku "Żyć", "Poecie" i wreszcie "Pielgrzymowi".

POETA (marzec'97)

Spektakl jest konstrukcją multimedialną. Wykorzystuje nagłośnienie, głos sceny i z offu (mikrofon), a także duży obraz video i telewizory. Mimo podobnej do "Żyć" konstrukcji, opowiada jednak o czymś zupełnie innym i w sposób bardziej wyrafinowany. Niesie ze sobą ogromny ładunek silnych doznań - głównie ze względu na teksty, które mówią o sprawach seksu w sposób otwarty i ostry, miejscami dość wulgarny. Z tego powodu spektakl przeznaczony jest wyłącznie dla widzów dorosłych.

ŻYĆ (czerwiec'96)

Spektakl wykorzystuje etniczną muzykę z różnych rejonów świata (Skandynawia, Afryka, Indie), na płaszczyźnie której rozgrywa się sączący się wolno w półmroku spektakl. Aktorzy poruszają się jakby zawieszeni w przestrzeni sceny, niekiedy ruch przybiera formę tańców plemiennych, grupowych. W ten ruch wplecione są po raz pierwszy teksty, które mówią o rzeczach prostych, o spotkaniach, rozmowach, miłości i rozstaniu. Całość jest spójna i mimo klimatu wyciszenia pozwala widzom na głębokie wejście w materię spektaklu.

TRYPTYK DNIA POWSZEDNIEGO (luty'96)

Ascetyczna formuła, wyrazista, choć oszczędna muzyka Arvo Parta i Keitha Jarretta i precyzyjne układy ruchowe sprawiły, że ten trzyczęściowy spektakl niósł ze sobą aurę chłodnej kalkulacji. W wyraźny sposób zaznaczał granicę między teatrem, a rzeczywistością i jednoznacznie określał granicę sztuki. Wciąż bez jednego nawet słowa.

PARYŻ (październik'95)

Odważny eksperyment, który rozpoczął poszukiwania nowej formuły teatralnej. Była to oparta o emocje wyzwalane przez muzykę próba budowania na żywo improwizowanego spektaklu ruchowego. Jako bazy emocjonalnej użyliśmy czterdziestominutowego utworu Keitha Jarretta zatytułowanego Paryż (stąd tytuł spektaklu). Prezentacje tej oryginalnej konstrukcji scenicznej wzbudzały skrajne opinie - od pogardliwych sądów i posądzeń o brak szacunku do publiczności, aż po autentyczne uwielbienie.

MASKI, MASKI (czerwiec'95)

Spektakl, który był dla nas rodzajem oczyszczenia po całym okresie pracy w Formacji Maska. W prosty choć twórczy sposób łamał konwencje wypracowane w tej grupie, kpił z jej dorobku, powagi działania i niespełnionych nadziei. Był konieczny, by nowa grupa mogła działać w świeży, daleki od powielania poprzedniej sposób.